ӘДИЛӘ

Уа, Әдилә!
Мынау қалың қорымға
Бір басыма қос Ай қадап кіріп ем,
Сірі деммен серт тайысқан күні мен.
Алғашқысы – аруақтар, соңғысы –
Жасыл өңді ғасыл ғарақ тіріден,

көңілім қап Маралтай мен Құдайға,
Маңдайымда қара сызық Күн, Айға,
«Қарабақ қып сезімімді таптатпа!» –
деп мінәжат етпеп пе едім Ұмайға?

Сау қанатым қалмаған соң күймеген,
Рухымды қан мен сүтке илеп ем.
(Саған жаным ашитыны тағы рас
Емшегіне еркек ерні тимеген).

Е, Әдилә, айналайын Әдилә!
Қапелімде шыға келіп нұрдан сіз –
Мұңдана алмас мисыздарды мұңданғыз.
Қара түсті қалампырды құшақтап,
Құлпытастан күліп қарап тұрған қыз.